Omgeruilde letters?

In vroeë engelse literêre geskrifte sowel as 1610 Koning Jacobus uitgawe van die Bybel, word die hedendaagse U en V, deurentyd andersom gebruik.  Hulle klankwaarde en hulle gebruik ooreenkomstig taalreëls, dui duidelik daarop dat vandag se gebruik van die bepaalde letters, nie is soos dit oorspronklik in die romeinse skrifstelsels bedoel was nie.  Op baie kunswerke waar die inskripsie op Jesus se kruis in Latyn aandui, is die verskynsel ook duidelik sigbaar.  ‘n Oorblyfsel daarvan vandag, is dat die engelse naam vir die W karakter, steeds as “dabbeljoe” uitgespreek word, dus ‘n “dubbele U”, nie ‘n “dubbele V”, nie.
Kan Stof se maatjies wat taalonnies en taalkennners is, dalk iets deel oor wanneer hierdie verandering ingetree het en wat die motivering daarvoor was?